Interpretacja instrukcji prowadzenia składowiska odpadów przez WIOŚ nie może być dowolna – NSA uchyla niekorzystny wyrok WSA w Warszawie w sprawie ustalenia wymiaru stawki dziennej kary biegnącej
Prawnicy Zespołu Prawa Ochrony Środowiska Andersen w Polsce doprowadzili do uchylenia przez Naczelny Sąd Administracyjny wyroku WSA w Warszawie, oddalającego skargę na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, utrzymującą w mocy decyzję Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w sprawie ustalenia wymiaru stawki dziennej kary biegnącej za naruszenie decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów co do rodzaju i sposobu składowania odpadów.
Sprawa rozpoczęła się w 2018 roku, kiedy to w toku prowadzonej kontroli (związanej z wnioskiem Klienta Andersen o zamknięcie jednej z kwater składowiska) inspektorzy DWIOŚ stwierdzili rzekome naruszenie decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska.
Osią sporu pomiędzy zarządzającym składowiskiem odpadów, a DWIOŚ był sposób urządzania sektorów (urządzanie sektorów wertykalnie vs horyzontalnie) w ostatniej, wierzchniej, warstwie składowiska.
Zgodnie z treścią instrukcji prowadzenia składowiska odpady winny być składowane w dwóch sektorach – A i B (w danym sektorze mogły być składowane odpady o ściśle określonych kodach). Zarządzający składowiskiem odpadów urządzał kominowo sektory A i B w każdej warstwie składowiska, natomiast w ostatniej (wierzchniej) warstwie składowiska, w związku z wyczerpaniem strumienia odpadów przeznaczonych do składowania w sektorze A, utworzył (horyzontalnie) wyłącznie sektor B, odpowiadający powierzchnią całej wierzchniej warstwie składowiska. W ocenie DWIOŚ taki sposób działania był niedopuszczalny, gdyż nawet pomimo wyczerpania strumienia odpadów przeznaczonych do składowania w sektorze A, zarządzający składowiskiem winien był utworzyć również na ostatniej, wierzchniej, warstwie składowiska oba sektory (tj. sektor A i B). Odmienne działanie DWIOŚ uznał za naruszające decyzję zatwierdzającą instrukcję prowadzenia składowiska.
Zasadniczym powodem uchylenia przez NSA wyroku WSA w Warszawie było sporządzenie przez Sąd I instancji uzasadnienia nie spełniającego wymogów określonych w art. 141 § 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, co wynikało w szczególności z pominięcia lub lakonicznego odniesienia się przez WSA do licznych i obszernych zarzutów wniesionej skargi.
Jednocześnie NSA zawarł w uzasadnieniu swojego wyroku pewne wskazówki dotyczące meritum sprawy wskazując, że „ogólne stwierdzenia odwołujące się do podziału kwatery nr I na sektor A i B w treści instrukcji, w żaden sposób nie regulują zagadnienia dotyczącego obowiązku wyznaczenia obu sektorów i ich utrzymania przez okres funkcjonowania składowiska, jak również przyjęcia równej powierzchni i geometrii sektorów”. Takie ogólne twierdzenia wynikające z instrukcji stały za wydanymi przez DWIOS i GIOŚ decyzjami, a następnie zostały one powielone w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji.
Z powyższej tezy NSA wynika zatem, iż organy inspekcji ochrony środowiska nie mogą w sposób dowolny interpretować instrukcji prowadzenia składowiska odpadów. Wyrok NSA pozwala Andersen na kontynuowanie działań prawnych w celu uchylenia decyzji organów inspekcji ochrony środowiska dotyczących ustalenia wymiaru dziennego stawki kary biegnącej, stanowiących pierwszy krok do wymierzenia docelowej kary biegnącej (wynoszącej na ten moment kilka milionów złotych).
Sprawę prowadzili:
Dawid Mielcarski, adwokat, Partner
Klaudia Raczek, adwokat, Manager